Ο γἐροντας προσευχόταν συνέχεια. Όσο τον γνώρισα εγώ, νομίζω ότι δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να προσεύχεται, έστω και αν μιλούσε σε εμάς ή έκανε κάτι άλλο. Έκανε τις ακολουθίες της Εκκλησίας, έκανε τις λειτουργίες, τους όρθρους, τους εσπερινούς, αλλά μία ευχή δεν έλειπε από τον νου του και από το στόμα του. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς. Πέρασε πολλά, υπέφερε πολύ, δεν παραπονέθηκε ποτέ, δεν κατηγόρησε ποτέ κανέναν, δεν μοιράστηκε κάποιο παράπονο για κάποιον με κανένα. Όσα χρόνια ήμουν κοντά του δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να μου είπε αυτός με στεναχώρησε, αυτός με λύπησε, αυτός με αδίκησε, αυτός με δυσκόλεψε. Μόνο καλά λόγια είχε να πει ή να σιωπήσει. Στο τέλος αρρώστησε. Είχε μια δύσκολη ασθένεια. Οι γιατροί μας, κάποιοι είναι εδώ, τον φρόντιζαν με αγάπη. Μέσα στους πόνους που κάθε άνθρωπος έχει. Ενώ πλησίαζε το τέλος της ζωής του, ένα βράδυ άκουσα να αλλάζει την προσευχή του. Δεν έλεγε πια, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με – κάτι παρόμοιο με αυτό που ακούσαμε στο Ευαγγέλιο σήμερα «Ιησού Επιστάτα, ελέησόν μας» – αλλά έλεγε «Κύριε Ιησού Χριστέ, σ᾽ευχαριστώ!» Θυμάμαι ένα βράδυ, το έλεγε όλο το βράδυ, κατάκοιτος στο κρεβάτι, έλεγε Lord Jesus Christ, thank you! Μέσα στους πόνους και επερχομένου του θανάτου, Lord Jesus Christ, thank you! Κύριε, Ιησού Χριστέ, σ᾽ευχαριστώ.
Κάποιο καιρό μετά, πήγα στο Άγιο Όρος, μετά το θάνατο του πατρός John, του γέροντός μου, και μίλησα με έναν άγιο άνθρωπο, ο οποίος και αυτός δεν ζει τώρα, και γι᾽αυτό μπορώ να πω το όνομα του, τον πατέρα Πανάρετο (όντως Πανάρετος!), στη Μονή Γρηγορίου. Μου είπε, «τι γέροντα είχες, ποιος ήταν ο πνευματικός σου;» Λέω « ήταν σκωτσέζος, αλλά τόσο Ορθόδοξος και με τόση αγάπη για την Εκκλησία (αλλά και για την Ελλάδα) που δεν μπορούσες να τον ξεχωρίσεις από τους Αγίους που βλέπουμε στις αγιογραφίες και στα μωσαϊκά της Εκκλησίας». Μου λέει «πώς προσευχόταν;». Λέω «ξέρω ότι έλεγε την ευχή, την ευχή του Ιησού: Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον». (Εκείνος έλεγε ελέησον για να μην αφήνει κανέναν έξω. Δεν έλεγε μόνο για τον εαυτό του.) Αλλά λέω «στο τέλος τον άκουσα να λέει αντί για αυτό, Κύριε Ιησού Χριστέ Σε ευχαριστώ». Γυρίζει ο πατήρ Πανάρετος και μου λέει «να μην εκπλαγείς αν δεις σημεία αγιότητος στην εκταφή του και αν ευωδιάσουν τα οστά του. Αυτός έφτασε στην καλύτερη προσευχή, στην ανώτερη προσευχή, που είναι μια συνεχής ευχαριστία.» Πράγματι, αυτό βλέπουμε σε όλη τη ζωή της Εκκλησίας μας. Για σκεφτείτε, αυτό που κάναμε τώρα λέγεται ευχαριστία. Ενώσαμε και εμείς το λόγια μας με τα λόγια του Κυρίου και ευχαριστήσαμε τον Θεό Πατέρα και επικαλεστήκαμε το Άγιο Πνεύμα για να λάβουμε τον Υιό εν σώματι και αίματι. Ευχαριστία!
Και στο Ευαγγέλιο σήμερα ο Κύριος μάς είπε, αφού θεράπευσε τους δέκα λεπρούς και τους έστειλε να πάνε στους ιερείς, στον ναό, για να βεβαιωθεί η θεραπεία τους εκεί και αφού από αυτούς μόνο ένας γύρισε να τον ευχαριστήσει, μόνο ένας και αυτός δεν ήταν Ιουδαίος, ήταν Σαμαρείτης, δηλαδή αιρετικός για τους Ιουδαίους, και αυτός γύρισε να ευχαριστήσει. Και τότε ο Κύριος είπε γιατί και άλλοι δεν γύρισαν να δώσουν δόξα και ευχαριστία στο Θεό. (Είδατε ο Κύριος ομολογεί και μας διδάσκει ότι Αυτός είναι Θεός). Πού είναι οι άλλοι; Πόσο ωραίο πράγμα είναι η ευχαριστία! Ευχαριστεί το Θεό αλλά ευχαριστεί και τους ανθρώπους. Ο ευγνώμων άνθρωπος είναι και ταπεινός άνθρωπος.
Ρώτησα κάποτε τον πατέρα Ζαχαρία, τον νυν πνευματικό μας, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να γίνουμε ταπεινοί; Kαι μου είπε «να ευχαριστείς. Να ευχαριστείς τον Θεό για όλα.» Επίσης, λέει ο π. Ζαχαρίας «κάθε πρωί που σηκώνεστε, [και αυτό σας το συνιστώ και εσάς αν θέλετε να το κάνετε,] η ευχαριστία να είναι ο πρώτος λόγος της μέρας: Κύριε Ιησού Χριστέ μου, σε ευχαριστώ για όλα, για όλα.» Η προσευχή αυτή νικά τον διάβολο, νικά τις δυσκολίες, νικά τη στενοχώρια. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να κάμψει τον άνθρωπο που ευχαριστεί για όλα. Ας το κάνουμε λοιπόν κι εμείς από σήμερα αυτό. Να λέμε την ευχή, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, αλλά να θυμόμαστε τουλάχιστον μια φορά τη μέρα να ευχαριστούμε τον Θεό για όσα μας έχει δώσει φανερά και μη φανερά. Τα μη φανερά είναι πολύ περισσότερα. Κάποτε θα καταλάβουμε ίσως σε ένα βαθμό πόσο πολύ μας αγάπησε και μας αγαπάει.
Ας γίνει λοιπόν η ζωή μας ευχαριστία. Ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο για όλα. Ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο και σήμερα για αυτή την αρχή που κάνουμε σε αυτή την Εκκλησία. Να κάνουμε μια νέα αρχή αυτής της κοινότητας που υπήρχε και λειτουργούσε παλιά και τώρα με τη χάρη του Θεού ξαναρχίζει τη ζωή της, ανοίγει τις πόρτες της για να έρθουν οι άνθρωποι να σωθούν.
Ευχαριστώ τον Θεό και εγώ γι' αυτό και ευχαριστώ τον πατέρα Νικήτα, ο οποίος δέχτηκε να τοποθετηθεί εδώ, να σας διακονήσει, να διακονήσει τον Θεό και τον κάθε έναν από σας. Να ευχαριστήσετε και εσείς τον Θεό και να αγαπήσετε τον Πατέρα Νικήτα, γιατί και αυτός θα σας αγαπήσει. Έχει πολλά να σας προσφέρει, αλλά και εσείς να του συμπαρασταθείτε.
